In gesprek over dementie met een zoon over zijn moeder.

Het verhaal van een zoon over zijn moeder afkomstig uit Turkije.

Mijn moeder heeft de diagnose dementie.
Als familie zagen wij steeds vaker dat mijn moeder de tijd en plaats van sommige dingen vergat. Ze is bijvoorbeeld gevallen over een stoeptegel voor de supermarkt. Ze kan zich niet meer herinneren waar, wanneer en hoe dit is gebeurd. Ook als we samen met haar spullen kochten voor haar, zoals kleding of schoeisel raakte ze het kwijt en wist ze het niet meer te vinden. Daarnaast zegt ze steeds vaker geen zin te hebben in openbare/ en sociale activiteiten en familiefeesten.

Geen ervaring
Ik zie dat mijn moeder moeite heeft met de ziekte en niet goed weet hoe ze er zelf mee om moet gaan. Ik vind het ook als zoon lastig om een plek te geven dat mijn moeder dementie heeft. Mijn vader heeft het niet gehad en ook in mijn sociale kring heb ik het nooit expliciet gezien of meegemaakt. Mijn ouders zijn de 1^ste generatie gastarbeiders die naar Nederland zijn gekomen. Ik ben de 2^de generatie en heb daardoor nooit een ervaring opgedaan van een oudere generatie die deze ziekte kreeg. Zij wonen namelijk allen in het land van herkomst. Mijn opa heeft dementie gehad, maar dat ken ik alleen van verhalen. Het ziektebeeld is voor ons daardoor minder bekend, waardoor signalen minder snel zichtbaar zijn.

Uitdaging
We merken dat het regelen van zorg voor iemand met een migratie achtergrond en het spreken van een ander taal een uitdaging is. Mijn moeder is graag omringt door mensen die de taal spreken en dezelfde achtergrond hebben. Ze kan dan praten over haar tijd in Turkije, omdat zij Turkije kennen en eventueel bij haar in het dorp hebben gewoond. De dementie maakt ook dat ze steeds meer over deze periode wil vertellen. Hiervoor dient ze te reizen naar een dagbesteding in Tilburg, welke alleen via een persoonsgebonden budget gerealiseerd kan worden. Wij zijn dankbaar voor deze mogelijkheid, echter geeft het extra handelingen voor ons als mantelzorgers.

Zo is het wonen in een zorgcentrum niet vanzelfsprekend voor ons. Als ons moeder niet meer thuis kan wonen zullen wij haar in huis nemen. Echt alleen als dat niet meer lukt denken we aan een zorgcentrum. We willen haar dan graag dichtbij houden, maar een cultuurspecifiek zorgcentrum is niet om de hoek, denk aan Breda of Boxtel.

Gelukkig
Mijn moeder wordt gelukkig als wij als kinderen bij haar zijn en als we naar haar verhalen over vroeger willen luisteren. Ofwel samen zijn maakt haar gelukkig.

Hulp en ondersteuning
Dankzij de gemeente zijn wij in contact gekomen met betreffende experts, zoals de casemanagers dementie, die ons ondersteunen om bepaalde keuzes te maken voor ons moeder.

Tip
Ik wil graag meegeven dat het goed is om contact te maken met mensen die betrokken zijn bij de persoon met dementie, denk aan buren, familie of kennissen. Zij zien en horen veel en daar kun je als mantelzorger veel van leren en op anticiperen. Vraag daarnaast hulp bij een gemeente of experts.